Krzesło

Krzesło o trapezoidalnym siedzisku, na czterech nogach o przekroju kwadratowym, lekko zbieżnych, nieco odgiętych ku tyłowi, płynnie przechodzących w ramiaki boczne oparcia, lekko odchylonego do tyłu. Oparcie ażurowe lekko łukowato wygięte, od tyłu o zaokrąglonych kantach. Szeroki ramiak górny wystający poza ramiaki boczne, poniżej dwie wąskie poziome łączyny w formie półwałka, wpuszczone w ramiaki boczne. Oskrzynienie proste, gładkie. Całość konstrukcji pokryta jasnym fornirem. Siedzisko tapicerowane, obite malinowym adamaszkiem w gładkie pasy naprzemiennie wąskie i szerokie.

Krzesło stanowi przykład popularnego w drugiej ćwierci XIX wieku stylu biedermeier, wywodzącego się z klasycyzujących form stylu cesarstwa, ale ponad ciężką, pompatyczną, imperialną estetykę przedkładającego prostotę, oszczędność formy, funkcjonalność i wygodę. Charakterystyczny jest tutaj kontrast optycznie ciężkiego, solidnego, tapicerowanego siedziska z lekkim, ażurowym oparciem. Z profilu widać natomiast natychmiast antyczną inspirację klasycznym greckim krzesłem klismos, znanym z malarstwa wazowego i wielokrotnie przetwarzanym w różnych epokach.

Krzesło jest elementem zapewne niepełnego kompletu mebli salonowych, złożonego z siedmiu krzeseł (Wil.4036-4042) oraz kanapy (Wil.4035).

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1963 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.