Karafka

Wraz z końcem drugiej wojny światowej na Ziemiach Zachodnich i Północnych podjęto wysiłek organizacyjny, mający na celu gospodarcze i społeczne scalenie ziem dawnych z pozyskanymi terenami wzdłuż Odry i Nysy Łużyckiej. Zagospodarowanie obszarów poniemieckich utrudnione było jednak przez brak wykwalifikowanych pracowników, w tym przede wszystkim inteligencji z wykształceniem inżynierskim i ekonomicznym.

Tym bardziej istotną rolę odgrywały osoby podejmujące się trudu adaptacji w obcych, często niezwykle trudnych warunkach, tworząc podwaliny pod budowę tożsamości nowych mieszkańców regionu. Jedną z nich była Helena Kurcyusz (1914–1999), polska architektka i urbanistka, która w maju 1945 r. osiedliła się w Szczecinie, na trwale wpisując się w jego historię. Jako współorganizatorka służby budowlanej uczestniczyła w tworzeniu uproszczonych planów zagospodarowania przestrzennego miast dawnego województwa szczecińskiego, tworząc szereg projektów miejscowych. Jednocześnie brała udział w najważniejszych powojennych decyzjach planistycznych dotyczących regionu.

Kurcyuszowa zamieszkała w willi przy ulicy Stanisława Wyspiańskiego 7, przejmując po poprzednich właścicielach wyposażenie domu jak meble czy naczynia, w tym i prezentowaną szklaną karafkę. Obiekt wraz z innymi przedmiotami osobistymi należącymi do architektki, został przekazany do zbiorów Muzeum Narodowego w Szczecinie po jej śmierci w 1999 roku.

Anna Lew-Machniak