Wilk kominkowy

Para wilków kominkowych S 1065 MŁ i S 1066 MŁ
Historia wilków kominkowych rozpoczęła się w epoce średniowiecza, Ich prawzorem był długi pręt z kutego żelaza z haczykiem do zawieszania kociołka nad ogniem. W XIV wieku pręt ten wzbogacił się o trzon, biegnący w głąb paleniska do podtrzymywania drewnianych polan, a od wieku XVI do funkcji użytkowej dołączono funkcję dekoracyjną. Nazwa „wilk” lub „pies kominkowy”(przyjęła się nazwa „wilk kominkowy”) pochodzi z języka angielskiego i francuskiego. Najczęściej wykorzystywanym materiałem do wyrobu wilków kominkowych było żelazo kute, choć pod koniec XVII wieku zdarzało się srebro a później brąz, często złocony.  Formy wilków zmieniały się wraz  z obowiązującą modą i stylem, od bardzo prostych do bardzo dekoracyjnych. Omawiane wilki pochodzą z kolekcji Potockich, z XVIII wieku. Składają się z rusztu kominkowego, prostokątnego wspartego na czterech nóżkach, dwie przednie przechodzą w ozdobne sterczyny. Z przodu część ozdobna rokokowa, z brązu, składająca się z dużego rocailla i siedzącego pośrodku niego amorka w swobodnej pozie, prawie nagiego, mającego draperię wokół bioder.

Przemysław Kucia