Rdzeń wiórowy dwupiętowy

Rdzeń wiórowy jednopiętowy znaleziono w Lubieszewie, pow. gryficki w 1967 roku podczas badań archeologicznych kompleksu osadniczego z okresu wpływów rzymskich. Technologicznie i morfologicznie nawiązuje do tradycji krzemieniarskiej ludności schyłkowopaleolitycznej reprezentującej kulturę hamburską. Rdzeń eksploatowany był miękkim tłukiem, choć trudno stwierdzić, czy był to tłuk organiczny (kość, poroże) czy mineralny (miękka skała, np. piaskowiec). W miarę zmniejszania się objętości, rdzeń był odświeżany – pięta, czyli płaszczyzna, w którą uderzano w celu pozyskania półsurowca, była formowana licznymi odbiciami świeżącymi, tzw. świeżakami. Jednym z ostatnich działań przed całkowitym zaniechaniem eksploatacji było przygotowanie punktu do odbicia wióra od wąskiej płaszczyzny przedniej. Rdzeń porzucono najprawdopodobniej ze względu na pęknięcie, które zniszczyło część odłupni. Wytwórca podjął próbę naprawy, lecz jej skutkiem było ujawnienie jeszcze głębszego pęknięcia. Wytwórca rdzenia prawdopodobnie miał dosyć dużą wiedzę, ale co najwyżej średnie umiejętności. Świadczą o tym takie cechy, jak niezbyt zadbana krawędź, kilkukrotna zmiana orientacji rdzenia, słabe wykonanie uderzeń skutkujące złamaniami kilku wiórów oraz brak podjęcia próby naprawy wspomnianego wyżej pęknięcia.

Michał Adamczyk