Pałac deszczu

Erna Rosenstein była związana z kręgiem artystów warszawskich i krakowskich, choć można uznać, że większy wpływ na jej tożsamość artystyczną wywarła ta druga grupa. Należała między innymi do Grupy Krakowskiej. Interesowała się surrealizmem, który stał się tylko motorem do poszukiwania własnej drogi twórczej. Koncentrowała się wówczas na próbach oddania swoich doświadczeń życiowych, często bardzo tragicznych, takich jak pobyt we lwowskim getcie, śmierć rodziców w czasie ucieczki z niego, później długie ukrywanie się, w obrazach na pograniczu snu i jawy. W zbiorach Muzeum Narodowego w Szczecinie znajduje się kilka prac artystki. Najpóźniejsza z nich pochodzi z 1976 roku i nosi tytuł Pałac deszczu. To kompozycja abstrakcyjna zbudowana z błękitnych linii na szarym tle. W centrum na osi obrazu znajdą się linie proste i spiralne ciągi, które tworzą podłużny, pionowy prostokąt. Od niego rozwijają się w prawie symetryczną dekoracyjną formę girlandy i faliste linie, poniżej i po bokach tworząc wielkie i nieregularne koła. Ważną rolę odgrywa struktura nakładanej grubo farby, pokazująca zmagania artystki z płaszczyzną malarską. Niebieskie linie nakładane są w sposób, który sprawia wrażenie przeplatania płótna grubą, błyszczącą nicią. W tej przetworzonej przez wyobraźnię artystki scenerii krople deszczu układają się w kształty architektoniczne – pałac, który przez symetrię i głębię perspektywy sugeruje zaproszenie do wejścia do wnętrza lirycznej przestrzeni. W latach siedemdziesiątych Rosenstein stworzyła kilka prac, w których wykorzystała linie tworzące geometryczne struktury, niekiedy przebierające formy architektoniczne (Niebo bardzo ciężkie, 1976).

Beata Małgorzata Wolska