Lekyt czerwonofigurowy

Lekytami nazywa się w ceramice Starożytnej Grecji naczynia, które przypominają dzban, są jednak dużo bardziej wysmukłe, mają walcowaty brzusiec, wąską szyjkę i szeroki wylew. Zabytek wilanowski należy do grupy tzw. lekytów aryballosowych, których kształt jest bardziej przysadzisty, a brzusiec kulisty. Naczynie wilanowskie nie zachowało się do naszych czasów w całości – brakuje mu górnej części szyjki oraz wylewu. Nie możemy wobec tego podziwiać kształtu charakterystycznego dla lekytów, jednak dekoracja wykonana w technice czerwonofigurowej jest wciąż czytelna. W środkowej części brzuśca namalowano kobietę, która zdaje się biec w prawą stronę. Uczesana jest w kok i ubrana w długi, przepasany w talii i spięty na ramionach chiton. Po przeciwnej stronie, pod uchwytem, dekorację uzupełniono o palmetę i wici roślinne, bardzo często pojawiające się motywy w ceramice Starożytnej Grecji.

Jak powstało to starożytne naczynie? Najpierw wytoczono je na kole garncarskim, a uchwyty doklejono. Po lekkim podeschnięciu malarz naszkicował na jego powierzchni zaplanowaną dekorację. Następnie obrysowywał elementy, które miały pozostać w naturalnym kolorze gliny, cienką linią firnisu, czyli delikatnej, oczyszczonej glinki bogatej w żelazo. Później wypełniał nim resztę tła, a także domalowywał detale figur (takie jak rysy twarzy czy szczegóły anatomii lub ubioru). Tak przygotowane naczynie wkładano do pieca, gdzie podlegało najpierw wypałowi z dostępem tlenu. W pewnym momencie otwory pieca zatykano, w ten sposób blokując dostęp tlenu do środka. Dzięki jego brakowi żelazo zawarte w glinkach zmieniało kolor z czerwonego na czarny. W kolejnej fazie tlen ponownie wpuszczano do środka – wtedy części nieosłonięte firnisem odzyskiwały swój naturalny kolor. Po powolnym wystudzeniu pieca naczynie było gotowe.