Węda pływająca

Wędy pływające, nazywane też pęczkami a na Pomorzu także z niemieckiego, pupami to rodzaj samołówki, a według niektórych klasyfikacji odmiana sznura węgorzowego. Składały się z pływaka lub pęczka sitowia, sznura i haczyka. Wykorzystywane do nich pływaki były wykonane z kory topolowej i korka, sznury – z włókna konopnego lub bawełny a w haczyki zaopatrywano się najczęściej u kowala.

Na haczyk rybak zazwyczaj nadziewał ukleję, jazgarza czy inną małą rybę, ewentualnie kawałek większej ryby lub dżdżownicę. Wędy, przeważnie w liczbie kilkudziesięciu, były rozrzucane na jeziorach od wiosny do późnej jesieni, głównie jednak latem. Niekiedy łowiono nimi w zakolach rzek, gdzie woda była spokojna. Zwykle wieczorem wrzucano do wody jednocześnie kilkadziesiąt pęczków tak, aby wiatr w ciągu nocy przesunął je na drugą stronę zbiornika wodnego, czy zatoki, gdzie odszukiwano je rankiem dnia następnego i wyciągano, niekiedy specjalnym hakiem. Stosowane były do połowu ryb mięsożernych, jak węgorze. Połów pęczkami uważano za bardzo wydajny, dlatego posługiwali się nimi nie tylko rybacy zawodowi, ale także kłusownicy.

Przedstawiona węda pływająca, pochodząca z miejscowości Domysłów w gminie Wolin, została podarowana do zbiorów Etnografii Pomorza w 1970 roku.

Małgorzata Kłosińska-Grzechowiak