Skrzynka do przechowania i przenoszenia przynęty

Udając się na połów pomorscy rybacy zabierali oprócz sznurów z haczykami, które były ułożone na tackach również skrzynki, często o nieckowatej formie, zawierające przynętę. Z racji swoich niewielkich rozmiarów służyły do tego najczęściej żywe lub martwe kiełbiki, ukleje, rzadziej głowacze lub olszówki, a także większe ryby pocięte na kawałki oraz rosówki i minogi rzeczne. Jak pisał Bogdan Śląski w 1917 roku: "Najpospolitsza znęta przy łowie na sznury stanowią obecnie rosówki, kluski lub ser, niekiedy jednak nasadza się żywca (kiełbika), którego zwłaszcza chętnie bierze szczupak i okuń". Rodzaj użytej przynęty zależał nie tylko od gatunku poławianych ryb, ale i od miejsca ich żerowania oraz pory roku. 

W zbiorach Działu Etnografii Pomorza Muzeum Narodowego w Szczecinie znajdują się dwie drewniane skrzynki o nieckowatym kształcie do przechowywania i przenoszenia przynęty. Dłuższe boki i podstawę prezentowanego egzemplarza wykonano z płaskich klepek przytwierdzonych za pomocą gwoździków do krótszych, pełnych boków z półkolistych płyt zaopatrzonych w uchwyty. Bardzo prawdopodobne, że skrzynkę pochodzącą z Nowego Warpna (województwo zachodniopomorskie) wykorzystywano do połowów na Zalewie Szczecińskiem. Do zbiorów muzealnych została zakupiona w 1949 roku. 

Małgorzata Kłosińska-Grzechowiak