Pistolet skałkowy

Pistolet skałkowy z I poł. XVIII w. to naturalnie broń czarnoprochowa. Posiada on lekko pogrubioną lufę na obydwu końcach oraz podłużną muszkę. Tego typu broń popularna była szczególnie w XVIII i XIX w. i używana przez jazdę konną. W zamku skałkowym zapłon prochu na panewce inicjowany był przez iskry, powstające przy uderzeniu skałki czyli kawałka krzemienia zamocowanego w szczękach kurka o krzesiwo czyli metalową płytkę. Płomień z panewki poprzez otwór zapałowy z boku lufy dostawał się do komory nabojowej, powodując zapłon ładunku miotającego i wystrzał. W przypadku pistoletów skałkowych i samej amunicji do lufy wsypywano proch, ubijano pobojczykiem, wpuszczano kulę i kolejno znów ubijano. Stosunkowo prosta konstrukcja pistoletu skałkowego pozwalała na łatwą naprawę w warunkach polowych. Zamek skałkowy łańcuckiego pistoletu na blasze zamkowej i kurku, ozdobiony został grawerowanym ornamentem roślinnym a także głową węża. Rękojeść o kulistym zakończeniu okuta jest stalowym kapturem. Do budowy tego pistoletu została wykorzystana stal rusznikarska. Kaliber pistoletu to 17 mm natomiast materiał z którego został wykonany to drewno orzechowe.

Cyprian Biernat