2/3 talara (gulden)

Po śmierci króla Szwecji, Karola XI w 1697 roku mennica w Szczecinie została zamknięta. Za panowania jego syna, Karola XII, z inicjatywą ponownego uruchomienia mennicy wyszedł rostocki mincmistrz Johann Memmies, który liczył na zysk z przebicia łupów wojennych z III wojny północnej (1700–1721). W 1705 roku zarząd prowincji zezwolił mu wybijać monety na dwunastotalarową stopę lipską.

W latach 1705–1709 pod zarządem Memmiesa mennica szczecińska emitowała głównie srebrne guldeny (2/3 talara) z przeznaczeniem na żołd dla armii szwedzkiej oraz dukaty i niskowartościowe drobne monety. Liczona według talara lipska stopa mennicza z 1690 roku przewidywała wybicie 18 guldenów z dwunastołutowego srebra - próby 750. Choć emisje guldenów były liczne i w ciągu pierwszych trzech lat działalności przebito srebro o wartości ponad stu dwudziestu tysięcy talarów, to wbrew nadziejom mincmistrza działalność nie przyniosła zysków i w 1709 roku mennicę zamknięto. Był to ostatni akcent szwedzkiej produkcji menniczej w Szczecinie.

Wyobrażenia na guldenach Karola XII są w zasadzie takie same jak na tego rodzaju nominałach u jego poprzednika, Karola XI. Władca przedstawiony został w zbroi i otoczony szwedzkim tytułem królewskim. Na odwrocie legenda wokół wielkiego herbu odnosi się do statusu monety wybitej przez Szwedów dla Pomorza Zachodniego (Pomeraniae Citerioris). Różnice pojawiają się w takich szczegółach, jak sygnatury poszczególnych mincmistrzów, lokalizacja daty wybicia, czy detale przedstawień. 

Genowefa Horoszko