Św. Magdalena

Pokutująca święta przedstawiona została (w ujęciu ¾ w lewo) jako ponętna młoda kobieta z obnażonym jędrnym biusem i wzniesioną ku niebu twarzy. Długie, gęste, lekko faliste złocistorude włosy swobodnie spływają na ramiona, przewieszają się przez lewe ramię okrywając nieznacznie lewą pierś. Na ramiona dość niedbale zarzucony drapowany karmazynowy płaszcz. Ramiona delikatnie skrzyżowane, lewa ręka łagodnie ujmuje srebrną puszkę z wonnościami świętej. W tle pejzaż z górą.

Kobieta pozuje tak naturalnie, z tak łagodnym – lekko nadąsanym – wyrazem twarzy, że rzec by można iż jest to portret zwykłej dziewczyny uchwyconej w chwili zadumy. O identyfikacji świętej przesądza delikatne, nadprzyrodzone światło otaczające głowę na kształt aureoli, charakterystyczna poza oraz prezentowany widzowi atrybut. Jednym z wyróżników są też piękne, wijące się włosy, co bezpośrednio wynika z tradycyjnej interpretacji utożsamiającej Marię Magdalenę z grzesznicą, która namaściła stopy Pana Jezusa, a następnie osuszyła je własnymi włosami. Przedstawienie Marii Magdaleny należy do ulubionych motywów w sztuce, szczególnym upodobaniem artyści darzą oferowaną przezeń możliwość ukazania w nieco zakamuflowanej formie atutów kobiecego ciała, co szczególnie ważne było w tych momentach dziejowych, w których uczyniono zeń tabu.

Obraz pochodzi prawdopodobnie ze zbiorów Augusta i Aleksandry Potockich. łączony z zapisem w przewodniku Czajewskiego, 1893, s. 153, nr 779.