Lichtarz

Porcelanowy lichtarz z dwoma puttami trzymającymi delfina lub rybę. W pysku zwierzęcia zamontowano tulejkę na świecę i profitkę o formie kielicha kwiatowego. Świecznik jest jednym z pary o takiej samej formie znajdującej się w kolekcji wilanowskiej (drugi świecznik: Wil.2363/2), ich dopełnienie stanowi pięć lichtarzy z parami puttów zainteresowanymi rakiem siedzącym na liściu (Wil.2364/1-5). Przedstawienia łączy motyw wody, chętnie stosowany w manufakturze miśnieńskiej w XVIII wieku.

Autorstwo tego modelu nie jest pewne, najprawdopodobniej został on stworzony przez Johanna Joachima Kaendlera (1706-1775) lub Friedericha Eliasa Meyera (1724-1785). Dokumenty wytwórni pochodzące z lat 1748-1763 zaginęły – stąd wiele wątpliwości dotyczących autorstwa poszczególnych modeli wyprodukowanych w tych latach. W tym okresie powstawały w manufakturze typowe dla estetyki rokoka figurki z puttami, scenkami sielankowymi i dworskimi, w które idealnie wpisują się wilanowskie świeczniki.

Lichtarz należy do historycznej kolekcji wilanowskiej, najwcześniej łączony jest z inwentarzem spisanym po 1850 roku, gdzie w Gabinecie Lubomirskiej odnotowano: Lichtarzy porcelanowych, w kształcie tulipanu, przez dwóch Amorków trzymającego (…) szt. 10. Pojawia się tutaj także opis miejsca, gdzie je eksponowano - były ustawione na ściennych konsolkach. Najprawdopodobniej lichtarze zostały przywiezione do Wilanowa z kolekcji Stanisława Septyma Potockiego, ojca Aleksandry Potockiej, po jej ślubie z Augustem Potockim w 1840 roku.