Głowa

Najczęściej stosowanym w Afryce materiałem rzeźbiarskim jest drewno. Zdecydowanie rzadziej wykorzystywany jest kamień, natomiast najrzadziej glina, z której poszczególne grupy etniczne modelują figurki i inne przedmioty kultu.

Afrykańska tradycja wypalania glinianych rzeźb sięga pierwszego tysiąclecia BC czego przykładem są znaleziska z obszaru kultury Nok ze Środkowej Nigerii, czy datowane na późniejszy okres terakoty odkryte w regionie Djenne-Jeno we współczesnym Mali. W tradycyjnych społecznościach afrykańskich rzeźbiarzem jest zazwyczaj kowal, często należący do endogamicznej kasty zawodowej, pracujący w kamieniu i drewnie. Figurki z wypalonej gliny są dziełem kobiet, najczęściej jednej z żon kowala, która specjalizuje się w garncarstwie. Prezentowany obiekt przedstawia głowę ludzką z kwadratową twarzą i mocno zaznaczoną żuchwą, wykonaną z gliny grafitowego koloru. Brakuje na niej jednego ucha, po którym pozostał jedynie malutki, okrągły otwór. Omawiana rzeźba została wypalona najprawdopodobniej w atmosferze redukcyjnej, o czym świadczy jej barwa. Przeznaczenie figurki nie jest jasne. Wydaje się, że pierwotnie miała związek z religią i obrzędowością. Prawdopodobnie była stawiana na domowym ołtarzu poświęconym przodkom.

Katarzyna Findlik-Gawron