Grzebień z nitami

Grzebień rogowy składa się z płytek z wypiłowanymi zębami, które ujęto w dwie okładziny i zespolono nitami. Jest to zaawansowana konstrukcja grzebienia. Wczesne grzebienie rogowe w okresie wpływów rzymskich wykonywane były z jednej płytki poroża. W miarę użytkowania zęby łamały się i odpadały, a grzebień nie spełniał już swojej funkcji. Wprowadzenie ruchomych płytek zębatych znacznie przedłużało żywotność grzebieni, w których łatwo można było zastąpić zużyty element nowym. Najbardziej zaawansowane konstrukcyjnie egzemplarze miały zębate wkładki podzielone dodatkowo na mniejsze segmenty, które w razie potrzeby wymieniano pojedynczo. Grzebień z Borkowic jest datowany na III wiek i pochodzi z cmentarzyska grupy dębczyńskiej. Prawdopodobnie pierwotnie stanowił element wyposażenia zniszczonego grobu. Nekropolię w Borkowicach odkryto przypadkowo w 1892 roku podczas wydobywania piasku na wyniesieniu pomiędzy wsią a szosą prowadzącą z Kołobrzegu do Koszalina. Teren piaśnicy należał wówczas do gospodarza nazwiskiem Kropp. Na cmentarzysku odkryto łącznie siedem grobów szkieletowych. Niektóre z nich miały konstrukcje kamienne, być może pozostałości po kamiennych komorach grobowych. W archiwaliach nie zachowały się szczegółowe informacje dotyczące prac terenowych. Część przedmiotów z cmentarzyska w Borkowicach trafiła do ówczesnego Muzeum w Koszalinie, inne natomiast do Muzeum w Szczecinie.

Bartłomiej Rogalski