Alfred Józef Potocki

Portret Alfreda Potockiego II ordynata łańcuckiego
Obraz z kolekcji muzealnej przedstawia portret mężczyzny w średnim wieku, ukazanego w półpostaci, z komandorią Orderu Złotego Runa na szyi (na czerwonej wstędze). To Alfred Józef Potocki (ur w lipcu 1817 r w Łańcucie, zm. w maju 1889 r w Paryżu), syn Alfreda Wojciecha Potockiego i Józefiny Marii Czartoryskiej, hrabia, II ordynat łańcucki, namiestnik Galicji i Lodomerii, premier Austrii. Należał do najbogatszych ludzi w Polsce, dbał o rozwój przemysłu -z jego inicjatywy powstały cukrownia, fabryka słynnych „rosolisów”, garbarnia w Łańcucie , cukrownia w Uładówce na Ukrainie, hodowla koni w Kurowicach. Zadbał też o bibliotekę zamkową w Łańcucie , w której pomnożył księgozbiór oraz wprowadził kilka odmian exlibrisów. Bibliotekę Pałacyku Myśliwskiego w Julinie (niedaleko Łańcuta) wzbogacił o nabyte od dyrektora lasów łańcuckich księgi z XVI – XIX w, zawierające m.in. bardzo rzadkie zielniki. Był politykiem, zaufaniem darzył go cesarz Franciszek Józef. Łańcucki portret jest kopią z oryginału Franza Xavera Winterhaltera (ur. w kwietniu 1805 r w Menzenschwand, zm . w lipcu w Frankfurcie nad Renem), niemieckiego malarza i litografa, który zyskał popularność jako portrecista głów koronowanych i arystokracji. Pochodził z rodziny rolniczej, pierwsze nauki malarstwa pobierał we Freiburgu i Monachium. W 1834 r wyjechał do Paryża, gdzie najpierw malował na dworze Ludwika Filipa, później cesarza Napoleona III, a w 1841 r udał się do Anglii na zaproszenie królowej angielskiej Wiktorii I. Portretował większość koronowanych głów w Europie, najsłynniejszy to portret austriackiej cesarzowej Elżbiety (Sisi) z 1864 r. Jego sposób malowania był konserwatywny, charakterystyczna była gładka powierzchnia obrazów („emaliowana”). Nie doczekał się pochwał od krytyków, za to był ceniony wśród zleceniodawców i bardzo wśród nich popularny. Omawiany portret jest eksponowany w Salonie Wejściowym na I piętrze Zamku Łańcuckiego.

Bożena Rybkowska