Naczynie sitowate

Odkrycia tego niewielkiego glinianego naczynia dokonano w roku 1959 w miejscowości Bliskowice w powiecie kraśnickim. Jak często się zdarza, i tym razem o odkryciu artefaktu zdecydował przypadek.

Jego historia zaczęła się podczas wydobywania piasku przez miejscowych gospodarzy. W ten właśnie sposób naruszyli, jak następnie się okazało, grób kultury łużyckiej, która występowała na tych terenach ponad 2,5 tysiąca lat temu. Powiadomieni przez odkrywców archeolodzy przeprowadzili eksplorację obiektu, wydobywając, oprócz wspomnianego naczynia sitowatego, kilkanaście kolejnych naczyń, częściowo stopione druciki brązowe, a także ludzkie szczątki kostne.

Do naszych czasów opisywane naczynie przetrwało w dosyć dobrym stanie, prawie kompletne. Otworki, które widać na zdjęciu, zostały wypchane od wnętrza naczynia (poza dwoma). Dwa widoczne na powierzchni bąbelki to zaś ślady po nieprzebiciu do końca ścianek.

Do czego mogło służyć takie naczynie?

Poza nasuwającym się od razu skojarzeniem z cedzakiem używanym do produktów spożywczych (zarówno płynnych, jak i sypkich) czy faktycznie mogło pełnić inną funkcję?

Podobne naczynia znajdowano na innych stanowiskach archeologicznych, na części z nich zaś po dokładnej analizie odkryto ślady świadczące o przetwarzaniu mleka. Prawdopodobnie wykonywano w nich twarogi z mleka, które odcedzano po wcześniejszym zakwaszeniu i podgrzaniu.

A dlaczego zostało znalezione w grobie?

Czy był to tylko dar grobowy? Czy też naczynie pełniło inną rolę? Nie sposób w jednoznaczny sposób ani potwierdzić, ani zaprzeczyć, że naczynia wykonane w taki sposób stanowiły jakiś element w rytuale pogrzebowym, który dla nas niestety jest całkowicie nieuchwytny.