Druciarz

Sylwetka młodego mężczyzny skupionego nad swoją pracą w niewielkim zaciemnionym pomieszczeniu wprowadza nastrój skupienia, kontemplacji. Druciarz Hipolita Lipińskiego nawiązuje do tradycji malarstwa rodzajowego z uwagą odtwarzającego pracę i codzienność jako główne tematy przedstawienia malarskiego.

Druciarze w XIX wieku byli jedną z największych grup rzemieślniczych, wykorzystywali metalowe tworzywo do rozlicznych celów związanych z gospodarstwem domowym. Jedną z najczęstszych potrzeb było wzmacnianie pokruszonych lub stłuczonych naczyń ceramicznych drucianymi siatkami, scalającymi i wzmacniającymi konstrukcję.

Druciarz Lipińskiego, pochłonięty tą czynnością, jest skupiony na precyzyjnym oplataniu naczynia umieszczonego na kolanach. Malarz eksponuje skromny wystój pomieszczenia, pokazuje ubogie wyposażenie składające się z kilku podstawowych naczyń umieszczonych na piecu rozjarzonym ogniem. Cała uwaga jednak koncentruje się na dłoniach i twarzy młodzieńca, oświetlonych zewnętrznym, ukrytym przed widzami światłem. Kompozycja sceny wzmacnia koncentrację i kieruje uwagę na proste czynności. Młodzieniec, zatopiony w swoim świecie, wyraża pochwałę starannego rzemiosła. Scena opisuje codzienność jako stan niezwykłego skupienia, koncentracji, transcendencji.

Lipiński w realizacjach z różnych okresów swojej twórczości sięgał do scen wielopostaciowych, historycznych, pejzażowych, ale przede wszystkim był uważnym obserwatorem codziennego rytmu życia w scenerii krakowskich targów, uroczystości religijnych itp. Wczesna praca – studium druciarza – zapowiada te zainteresowania. Codzienność traktowana w sposób niezwykle oszczędny i intymny przywołuje długą tradycję malarstwa rodzajowego w typie holenderskim. Poprzez użycie światłocienia artysta wydobywa nastrojowość i z pokorą szlachetnie akcentuje wymiar codzienności oraz powtarzalnych obowiązków. Odbiorcy nie przeszkadzają niedoskonałe proporcje postaci młodzieńca, deformacje niezbyt wprawnie odtworzonej postaci, przeciwnie – całej scenie dodają niepowtarzalności i uroku.

Marcin Lachowski