Sekretarzyk

Dwuczęściowy sekretarzyk w stylu Ludwika XVI. Dolną część stanowi prostopadłościenna szafka z drzwiami dwuskrzydłowymi i półką, na czterech dość wysokich nieco zbieżnych nóżkach o przekroju kwadratu, u nasady opatrzonych kostkami ozdobionymi złoconymi rozetkami i ćwiekami. Blat jest rozkładany, tworzący pulpit. Drzwiczki artykułowane są prostokątnymi płycinami o wyłamanych prostokątnie narożach. Pionowe krawędzie dolnej szafki zaznaczone zostały aplikami w formie zwisów kampanulowych ujętych kokardą. Kluczyny drzwiczek ozdobione zostały szyldami w formie aplikowanych kartuszy.

Na blacie stoi nadstawka w postaci płaskiej szafki witrynowej z półeczką i dwuskrzydłowymi oszklonymi drzwiczkami z parą kluczyn takich jak w drzwiczkach podstawy. Poniżej drzwiczek znajdują się dwie niskie szuflady stawione obok siebie, opatrzone pośrodku małymi antabkami o okrągłych uchwytach. Płaszczyzny po bokach drzwiczek podkreślone zostały podłużnymi plakietkami z elementami płonących waz, obelisków oraz draperii.

Całość mebla jest fornirowana. Krawędź zwieńczenia, linia nad szufladami i krawędź dolna mebla obwiedzione zostały perełkowaniem. Wszystkie płaszczyzny boczne zdobione są pośrodku i w narożach rozetkami.

Jest to przykład mebla zwanego bonheur-du-jour czyli szczęście dnia. Ten niewielki, ale bardzo praktyczny mebel pisarski wykształcił się we Francji około połowy XVIII wieku. W bardziej rozbudowanej formie posiadał liczne skrytki i szufladki, a nadstawka często miewała drzwiczki z wprawionymi grafikami.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od osoby prywatnej w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.