Wazon ażurowy

Porcelanowy, ażurowy wazon o kielichowatym kształcie, imitujący plecionkę. Na białym tle skośnie przecinających się witek nieregularnie rozmieszczono trójwymiarowe kwiaty, listki i gałązki w pastelowych barwach. Wśród nich rozpoznać można takie gatunki jak lilie, róża, niezapominajki, narcyz, prymulka, czy dzwonki. Pomiędzy roślinami dodano także naturalistycznie przedstawione owady – chrabąszcza majowego oraz gąsienicę motyla.

Wyprodukowanie porcelanowych, ażurowych przedmiotów było dla wytwórni miśnieńskiej prawdziwym wyzwaniem. Tego typu naczynia tworzono najczęściej z użyciem form gipsowych. Po wyjęciu z formy trzeba jednak było ręcznie usunąć poszczególne fragmenty, aby mógł powstać misterny wzór. Była to czynność trudna i wymagająca wprawy (właściwie niemożliwa do poprawiania), a same delikatne wyroby były bardzo podatne na uszkodzenia i często gięły się lub pękały podczas wypału.

Za autora tego typu modeli uważany bywa Johann Joachim Kaendler – jeden z najsłynniejszych artystów tworzących w manufakturze. Podobno stwierdził on, że jest w stanie stworzyć z porcelany wszystko, co możliwe jest do wykonania w innym materiale. Jak widać jego słowa nie były przesadzone, a wysiłki artystów podejmowane od początków istnienia manufaktury zostały zwieńczone sukcesem. Tego typu modne, ażurowe wazony pełniły najprawdopodobniej funkcję wyłącznie dekoracyjną – ustawiano je na gzymsach kominków, szafach, konsolach, gdzie miały cieszyć oko i zdumiewać misternością wykonania.

W kolekcji wilanowskiej znajduje się więcej podobnie dekorowanych wazonów, trzy z nich mają kształt analogiczny do opisywanego (Wil.2359, Wil.2360, Wil.2362), natomiast trzy kolejne są różne w kształcie, ale łączy je ażurowa budowa oraz dekoracja z plastycznych roślin (Wil.2356-Wil.2358). Po raz pierwszy cztery kielichowate wazony łączone są z zapisem w inwentarzu z połowy XIX wieku. Dzięki temu spisowi wiemy, że zdobiły już wtedy Gabinet Lubomirskiej.