Towarzystwo Kredytowe Ziemskie w Lublinie

W latach 1873–1876 przy Krakowskim Przedmieściu 43 w Lublinie wzniesiono dwukondygnacyjny budynek Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. Pałac zyskał postać reprezentacyjnego gmachu w stylu eklektyzmu z charakterystyczną kolumnadą przed głównym wejściem. Zaprojektował go Julian Ankiewicz. Późniejsze przebudowy prowadził Ludwik Szamota. Na zwieńczeniu fasady umieszczono dekoracyjną rzeźbę z trzema postaciami kobiecymi. Dwie z nich to rzymskie boginie Fortuna i Cerera. Pierwsza została przedstawiona z kołem symbolizującym zmienność losu i szczęścia, druga z kłosami oznaczającymi dostatek. Ich obecność nawiązywała do działalności mieszczącej się tu wówczas instytucji. Na przełomie XIX i XX wieku w Królestwie Polskim zwiększyła się bowiem liczba przedsiębiorstw kredytowych. Powołane na terenie Królestwa Polskiego już w latach 20. XIX stulecia Towarzystwo Kredytowe Ziemskie obsługiwało właścicieli majątków, którzy swoje interesy prowadzili również w miastach. Podobnie działo się w Lublinie.

W 1899 roku, za prezesury Eustachego Świeżawskiego, na jednym ze spotkań w sali posiedzeń przy Krakowskim Przedmieściu powołano lubelskie Towarzystwo Rolnicze. Wydarzenie to opisano w poczytnym „Tygodniku Ilustrowanym”, zamieszczając fotografię pałacyku wykonaną przez Aleksandra Stepanoffa.

W 1925 roku siedziba lubelskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego przeszła na własność Banku Ziemskiego w Warszawie. Następnie nabył ją Zjednoczony Bank Ziemiański S.A. W 1934 roku obiekt zakupił skarb państwa z myślą o przeznaczeniu go na Sąd Apelacyjny. Gmach wówczas unowocześniono, doprowadzając elektryczność, gaz oraz montując instalację wodno-kanalizacyjną.

W 1944 roku budynek dawnego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego stał się siedzibą wojewody Władysława Cholewińskiego, delegata rządu RP w Londynie. Cholewińskiego wkrótce wywieziono w głąb Związku Radzieckiego, w 50. rocznicę tego wydarzenia w ścianę pałacu wmurowano pamiątkową tablicę. W 1949 roku  mieścił się tu Sąd Wojewódzki. W latach 60. XX wieku dobudowano tylną część. Dekadę później przeprowadzono renowację obiektu i został wpisany do rejestru zabytków. Obecnie jest siedzibą Sądu Okręgowego.