Talar

Po przedwczesnej śmierci elektora Krystiana I Wettyna (1560–1591) w państwie saksońskim pojawiła się kwestia sukcesji. Wprawdzie pozostawił trzech synów, ale nawet najstarszy z nich, Krystian II, miał dopiero 8 lat. Rządy w imieniu nieletniego władcy sprawowali regenci. Sukcesja tronu zawsze była ważną kwestią, a brak przygotowanego do tego zadania następcy wpływał na stabilność państwa. Starano się więc udowodnić, że mimo śmierci władcy i małoletności jego syna księstwo funkcjonuje sprawnie. Wpływ na takie postępowanie mogły mieć obawy związane ze stratami terytorialnymi oraz spadkiem rangi państwa w ramach Rzeszy. Niewątpliwie pamiętano podział dynastii z 1485 roku, kiedy od Saksonii oderwała się Turyngia, a przedstawiciele linii albertyńskiej utracili prawo do godności elektorskiej. Dlatego też projektując tłoki talarów bitych po śmierci Krystiana I nacisk położono na aspekt propagandowy. Na awersie monet znaleźli się wszyscy młodzi książęta saksońscy – Krystian II (1583–1611), Jan Jerzy (1585–1656) oraz August (1589–1615). Wszyscy zostali wymienieni z imienia, zaś napis na rewersie monety informował, że są nie tylko książętami, ale również braćmi. Podkreślał więc ich równorzędny status i ścisłe związki rodzinne. Dzięki temu zabiegowi została przekazana jednoznaczna informacja – w rodzinie panuje zgoda i solidarność oparta na braterskich uczuciach. Ukazanie trzech braci ma z pewnością również wydźwięk symboliczny, bowiem trójka w kulturze europejskiej postrzegana była jako cyfra doskonała, mistyczna i święta. Była symbolem boskości, sacrum, szczęścia, siły, wzrostu, rozwoju i harmonii. Talary tego typu bite były w latach 1592–1600. W 1601 roku Krystian II uznany został za zdolnego do samodzielnego sprawowania rządów i zasiadł na tronie. Chociaż bracia kontynuowali tradycję wspólnego mennictwa, zmianie uległa kompozycja stempli. Wizerunek młodego władcy znalazł się na awersach talarów, zaś wizerunki jego obu braci zostały przeniesione na rewersy monet.

Mieszko Pawłowski