Cztery grosze (1/6 talara)

Przystąpienie Szwecji do wojny siedmioletniej (1757–1762) wiązało się z potrzebą zwiększonej emisji pieniądza w celu opłacenia wojska. Mennicę zorganizowano w Stralsundzie i niezgodnie z prawem cesarskim wydzierżawiono bankierom. W tajemnicy utrzymywano zarówno dzierżawę, jak i stopę menniczą, co wskazywało na bicie monet według obniżonego standardu. Z rynku ściągano lepszy pieniądz i szybko na walcach przebijano na gorszy „wojenny”. W 1758 roku, pod stemplem królewskim Adolfa Fryderyka (1751–1771), pojawiły się pierwsze bilonowe części talara: cztero- i ośmiogroszówki. Prywatny biznes trwał do 1760 roku, po czym mennica wróciła pod zarząd Korony Szwedzkiej i funkcjonowała jeszcze do 1808 r. Na wielu gatunkach monet zaczęto wówczas umieszczać na rewersie zapis o stosowanej lipskiej stopie menniczej z 1690 roku.

Czterogroszówki z królewskim monogramem i gryfem wypuszczono tylko w 1758 i 1759 roku. Wyobrażenie ukoronowanego gryfa z uniesionym mieczem było odwołaniem do pomorskiej tradycji i aluzją do stanu gotowości bojowej w obronie Pomorza. Widoczne inicjały OHK należały do mincmistrza Otto Heinricha Knorre, doświadczonego fachowca, wcześniej zatrudnionego na tym stanowisku w Szwerinie. Adolf Fryderyk był ostatnim królem szwedzkim, którego portret i tytulatura występują na monetach pomorskich. Na omawianej monecie zamiast portretu widnieje jednak jego ukoronowany monogram.

Genowefa Horoszko