Fibula typu VII (Almgren)

Fibule odpowiadające VII grupie w typologii Oscara Almgrena, pojawiają się w zespołach grobowych na przełomie II i III w. n.e. Przykładem takiej biżuterii jest, datowana podobnie, na okres od połowy II do połowy III wieku srebrna zapinka z wysoką pochewką i zdobieniem w postaci guzka na końcu kabłąka, znaleziona w grobie szkieletowym nr 1 w kurhanie nr 18 na terenie wsi Gronowo, w powiecie drawskim (niem. Groß Grünow, Kr. Dramburg).

W kurhanie 18 wyeksplorowano 3 groby szkieletowe zawierające ubogie wyposażenie. Prezentowana zapinka jest obecnie jedynym zabytkiem znanym z grobu nr 1, gdyż wymieniana w dokumentacji sprzączkę do pasa z brązu zaginęła. Pozostałe dwa pochówki wyposażono w pojedyncze przedmioty: zapinkę takiej samej konstrukcji oraz sprzączkę do pasa. Stan zachowania szczątków ludzkich w pochówku nie pozwolił na przeprowadzenie analizy antropologicznej.

Cmentarzysko kurhanowe w Gronowie pod Drawskiem Pomorskim jest jednym ze stanowisk archeologicznych dostarczających największej ilości informacji na temat kultury wielbarskiej na Pomorzu. Pierwsze odkrycia miały miejsce w 1881r. W latach 1881, 1887 i 1890 pastor Plato ze Złocieńca przeprowadził pierwsze badania archeologiczne stanowiska. Kolejny zespół grobowy odkryto w 1926 r. przy budowie drogi do Złocieńca. Był to grób szkieletowy wyposażony w importy rzymskie. W latach 1939-1940 natrafiono na kilka grobów jamowych podczas budowy autostrady Berlin-Szczecin-Gdańsk. Zostały one wyeksplorowane przez lokalnych archeologów Heinza Hinza oraz dr Fausta. Następnie teren cmentarzyska został zalesiony, gdyż w latach 1940-1941 zrezygnowano z budowy wspomnianej autostrady. Metodyczne wykopaliska, w ramach których odkryto m.in. prezentowaną zapinkę, miały miejsce w latach 1973-1977 pod kierunkiem Ryszarda Wołągiewicza z muzeum w Szczecinie. Łącznie w Gronowie odkryto 56 pochówków ciałopalnych i szkieletowych, z czego 49 nakrytych nasypami kurhanowymi.

Bartłomiej Rogalski