Wnętrze salonu Potockich we Lwowie

Obraz przestawia wnętrze jednego z salonów znajdujących się w pałacu we Lwowie, który do 1944 r był własnością rodziny Potockich z Łańcuta. Pałac został zbudowany dla Alfreda Józefa Potockiego, II ordynata łańcuckiego i jego żony Marii Klementyny z Sanguszków. Pierwszy projekt pałacu był dziełem Louisa Dauvergne i powstał w stylu baroku francuskiego. Na zlecenie Potockich budynek został przekształcony przez dwóch architektów – Juliana Cybulskiego i Ludwika Baldwina – Ramulta, którzy zmienili styl pałacu na neorenesansowy z elementami neobaroku. Prace trwały w latach 1888 – 1890, ich zakończenia nie dożył Alfred Potocki, który zmarł w 1889 r., w pałacu zaś zamieszkała wdowa, a po jej śmierci w 1903 r pałac został przebudowany – wnętrze podzielono na mniejsze apartamenty. Podczas obchodów rocznicy wyzwolenia Lwowa, w 1919 r w czasie których odbywały się pokazy lotnicze doszło do katastrofy – jeden z samolotów zawadził skrzydłem o pałac. Odbudowa trwała z przerwami do 1933r, Potoccy byli właścicielami do 1940 r. W czasie II wojny światowej budynek nie ucierpiał, gdyż Niemcy urządzali w nim wystawy propagandowe. Po zakończeniu wojny w 1945 radzieckie władze przekazały go Instytutowi Geologii i Geochemii Minerałów Palnych. Po uzyskaniu niepodległości Ukrainy początkowo planowano urządzić tam Urząd Stanu Cywilnego, ale nie pozwolił na to zły stan pałacu. Gruntowną renowację przeprowadzono w latach 2001 – 2002 i obecnie mieści się tam Lwowska Galeria Sztuki. Obraz łańcucki przedstawia jeden z salonów z różowym obiciem ścian i tapicerowanymi bordowym aksamitem meblami. Na jednej ze ścian wisi Portret Alfreda Potockiego II ordynata łańcuckiego, pędzla L. Horowitza. Obraz pochodzi z 1892 r, czyli powstał już po śmierci Alfreda Józefa, a namalował go Aleksander Augustynowicz. Alfred Józef II ordynat łańcucki był politykiem związanym z dworem w Wiedniu, gdzie piastował szereg ważnych funkcji i dlatego oboje z żoną częściej niż w Łańcucie przebywali we Lwowie, a za ich czasów pałac osiągnął swa największa świetność.

Bożena Rybkowska