Pistolet

Dzieci wiejskie zdecydowanie rzadziej niż te mieszkające w miastach otrzymywały zabawki. Z reguły się ich nie kupowało. Wynikało to z jednej strony z trudnej sytuacji materialnej, a z drugiej z przeświadczenia, że dziecko, gdy podrośnie, powinno pomagać w gospodarstwie, a nie tracić czas na zabawę. Czasami przy okazji odpustów przy kościołach lub na małomiasteczkowych targach i jarmarkach rodzice kupowali gliniane figurki i gwizdki o kształtach zwierząt (patrz: E/1649/ML) czy lalki (patrz: E/544/ML). Częściej dzieci same, z pomocą dorosłych, tworzyły drobiazgi służące zabawie. Najpowszechniej spotykane to: szmaciane lalki, piłki ze szmatek lub krowiej sierści, zabawki strugane z drewna – ludziki, łódeczki, wiatraczki, piszczałki i fujarki, tracze (patrz: E/2146/ML) czy dziobiące kurki (patrz: E/17030/ML). Wyobraźnia była przebogata w pomysły i inspirowała tak mocno, iż dziecko z każdego napotkanego przedmiotu potrafiło wyczarować to, co tylko chciało. Dzięki niej zwykły patyk lub gałąź mogły być pełnej krwi rumakiem, bagnetem, mieczem, karabinem, a kawałki drewienek odpowiednio ponacinane stawały się figurkami do pasjonujących gier (patrz: E/217/ML, E/220/ML).

Dzieci, bawiąc się, przenosiły się w tylko im znany świat. Dziewczynki, zajmując się lalką-dzieckiem, przygotowując niby-obiady i sprzątając, naśladowały matki. Chłopcy zaś uwielbiali, tak jak i dziś, wcielać się w nieustraszonych bohaterów oraz pogromców zła. Zajmowała ich także wyimaginowana wojaczka. Wówczas podczas zabawy używali kusz lub łuków z drewnianymi strzałami, proc wystruganych z rozwidlonych gałązek czy konstruowanych z kawałka drewna pistoletów, często tworzonych przy użyciu prawdziwych łusek nabojów do broni palnej.