Flakonik hialitowy z zatyczką

Niewielki, pękaty flakonik z zatyczką wykonany ze szkła hialitowego o niemal całkowicie zatartej dekoracji w technice złocenia. Przeznaczony najprawdopodobniej na perfumy. Jego powierzchnię zdobią dwa złocone pasy, a także inne, bardziej skomplikowane, dziś niemal nieczytelne elementy – takie jak motyl, gałązka z roślinami i jeszcze jeden – trudny do zidentyfikowania - kształt. Zatyczka flakonu została pozłocona w całości.

Naczynie zostało wykonane z czarnego szkła hialitowego wynalezionego na początku XIX wieku przez Georga Franza Augusta Longuevala, hrabiego Buquoy (1781-1851). Był on matematykiem, fizykiem, chemikiem i filozofem, a także właścicielem kilku hut szkła. Dzięki swoim szerokim zainteresowaniom oraz eksperymentom uzyskał nową recepturę na masę szklaną o kolorze głębokiej czerni. Została ona wprowadzona do produkcji w 1817 roku. Dzięki swojemu niezwykłemu kolorowi wyroby z niej, takie jak filiżanki, flakoniki, wazony, pojemniki na herbatę czy świeczniki szybko stały się towarem modnym i pożądanym. Najczęściej zdobiono je w technice złocenia, które prezentowało się wyjątkowo dobrze na czarnej powierzchni przedmiotów, a dodatkowo upodabniało je do wyrobów z dalekowschodniej laki. Wilanowski flakonik stanowi doskonały przykład takich naczyń w kolorze eleganckiej czerni. Modna na nie trwała jednak stosunkowo krótko – mniej więcej do końca lat 40. XIX wieku, później ustąpiły one miejsca innym wyrobom szklarskim (głównie szkłom barwionym w masie na inne kolory), choć dalej pojawiały się na rynku.

Hasła słownika terminów kontekstowych: motyl, roślina, naczynie użytkowe, przedmiot dekoracyjny