Strój głowy panny młodej

Obrzędowe nakrycie głowy panny młodej zostało wykonane w miejscowości Piotrków, w gminie Krzczonów, na przełomie XIX i XX wieku z materiałów fabrycznych, wstążek pasmanteryjnych i elementów ozdobnych, takich jak: cekiny, koraliki, srebrne nici, sztuczne kwiaty. Jest to rodzaj czepka (średnica 19 cm) z czerwonego materiału, którego powierzchnię gęsto pokryto sztucznymi kwiatami, liśćmi, cekinami na drucikach. Brzeg nakrycia głowy z przodu dodatkowo jest ozdobiony wstążkami ułożonymi w harmonijkę o barwie czerwonej i zielonej. Spod wstążek opadały na włosy szklane wisiorki, z których każdy składa się z trzech sznurków. Z tyłu dopięto dziesięć szerokich wstążek ażurowych z motywami kwiatowymi, opadających na plecy. Czepiec wiązano pod brodą czerwoną wstążeczką, nadając jej kształt szerokiej kokardy. Ten rodzaj nakrycia głowy wyróżniał się szczególnym bogactwem zastosowanych ozdób, na które nie wszystkie przyszłe panny młode było stać. Bywało, że w jednej wsi noszono różne formy nakryć ślubnych – bardziej tradycyjne, noszone przez starsze kobiety, oraz nowsze, z innowacjami wprowadzanymi przez panienki wzorujące się na nowinkach zaobserwowanych w sąsiednich subregionach. Taka forma obrzędowej ozdoby głowy zachowała się do I wojny światowej, później panny młode ubierały się w białe sukienki ślubne, a do nich welony.