Wilk kominkowy

Historia wilków kominkowych rozpoczęła się w epoce średniowiecza, ich prawzorem był długi pręt z kutego żelaza z haczykiem do zawieszania kociołka nad ogniem. W XIV wieku pręt ten wzbogacił się o trzon, biegnący w głąb paleniska, służący do podtrzymywania drewnianych polan, a od wieku XVI do funkcji użytkowej  dołączono funkcję dekoracyjną. Nazwa „wilk lub pies kominkowy”(w Polsce przyjęła się nazwa „wilk kominkowy”) pochodzi z języka angielskiego i francuskiego. Najczęściej wykorzystywanym materiałem do wyrobu wilków kominkowych było żelazo kute, choć pod koniec XVII wieku zdarzało się srebro a później brąz, często złocony. Formy wilków zmieniały się wraz z obowiązującą modą i stylem, od bardzo prostych do bardzo dekoracyjnych. Omawiany wilk pochodzi z kolekcji Potockich, z drugiej XVIII wieku, prezentuje stylu Ludwika XVI i składa się z części dekoracyjnej. Stanowi ją wazon połączony z podłużną profilowaną belką, zakończoną postacią siedzącego gryfa, zwróconego w kierunku paleniska. Belka z gryfem spoczywa na podstawie zakończonej półkoliście. Przestrzeń między belką a podstawą wypełniona jest ażurowym ornamentem z wici winnej latorośli z owocami. Brzusiec wazy z jednej strony ozdobiony jest girlandą z winnej latorośli, druga strona jest gładka. Wyrób francuski, brąz. Wilk kominkowy składa się z rusztu w kształcie prostokąta na czterech nóżkach z dodatkową ozdobą w kształcie prętów zakończonych gałkami. Część dekoracyjna w stylu Ludwika XV złożona ze stylizowanego rocaila z liśćmi akantu i siedzącego putta z książką trzymaną w lewej ręce, prawa ręka uniesiona do góry. Putto prawie nagie, tylko na biodrach miękko układająca się tkanina, Na głowie putta wieniec z liści laurowych.
Przemysław Kucia