Kufel

Piwo, do produkcji którego potrzebny jest jęczmień i chmiel, spożywane jest już od około 6000 lat. W tym czasie ten perlisty, gorzki i orzeźwiający napój pito z naczyń wykonanych z: gliny i kamionki, z bawolego rogu, skóry, drewna, srebra, cyny, brązu, porcelany i wreszcie szkła. Ich kształt również przechodził metamorfozę: prosta czarka zamieniła się w puchary i kufle, przy których pojawiły się uchwyty, przykrywki i nóżki. Zdobione były też na różne sposoby, jak choćby za pomocą rytowania, malatur, srebrzenia czy złocenia.

Obecnie piwo pije się przede wszystkim ze szklanek lub pokali, a z renomowanych piwiarni zniknęły ostatnie kamionkowe, cynowe i srebrne kufle, które popularne były jeszcze na początku XX w.

Historyczne i niekiedy pięknie zdobione kufle możemy obecnie oglądać w muzeach. Jednym z nich jest prezentowane naczynie wykonane w pierwszej połowie XIX w. prawdopodobnie w warsztacie garncarskim w okolicach Pasewalku, w północno-wschodnich Niemczech lub jego okolicy.

Kufel posiada przykrywkę, która miała chronić piwo przed szkodliwym dla jego smaku działaniem powietrza oraz pozwala na utrzymanie właściwej temperatury, ponieważ dawniej często pito podgrzane piwo. W zadaniu tym pomaga też surowiec, z jakiego zrobiono kufel, czyli kamionka, rodzaj mało nasiąkliwej ceramiki o silnie spieczonym czerepie. Ponadto chroni ona piwo przed światłem, działaniu którego trunek bezwzględnie nie powinien być poddawany.

Wnętrze kufla pokryte jest emalią, pomagającą, według dawnych koneserów, w utrzymaniu pięknej piany.  Kształt, delikatne motywy zdobnicze, wysmukłe ucho wygodnie leżące w dłoni oraz proporcje czynią z niego estetyczne i poręczne naczynie, pozwalające na odnalezienie wszystkich walorów smakowych bursztynowego napitku.

Iwona Karwowska