Wilk kominkowy

Historia wilków kominkowych rozpoczęła się w epoce średniowiecza. Ich pierwowzorem był długi pręt z kutego żelaza z haczykiem do zawieszania kociołka nad ogniem. W XIV wieku pręt ten wzbogacił się o trzon biegnący w głąb paleniska, służący do podtrzymywania drewnianych polan, a od wieku XVI do funkcji użytkowej (podtrzymywanie polan) dołączono funkcję dekoracyjną. Nazwa „wilk” lub „pies kominkowy” (przyjęła się nazwa „wilk kominkowy”) pochodzi z języka angielskiego i francuskiego. Najczęściej wykorzystywanym materiałem do wyrobu wilków kominkowych było żelazo kute, choć pod koniec XVII wieku zdarzało się srebro a później brąz, często złocony. Formy wilków zmieniały się wraz z obowiązującą modą i stylem, od bardzo prostych do bardzo dekoracyjnych. Wilk kominkowy z kolekcji Potockich, XIX wieczny, wykonany jest z żelaza i brązu . Wilk składa się z rusztu  i części dekoracyjnej. Ruszt w kształcie prostokąta, wspartego na czterech nóżkach, z przodu ozdobiony dwoma sterczynami, zakończonymi kulami. Część dekoracyjna w kształcie płomienistej amfory, z dwoma uchami w formie łbów kozłów. Brzusiec kanelowany, stopa wysmukła zdobiona ornamentem perełkowym. Amfora wsparta na kwadratowej podstawie na czterech nóżkach. Na ściankach podstawy ozdobne kwiatowe rozety. Obecnie wilki zdobią Salę pod Zodiakiem.

Przemysław Kucia