Wilk kominkowy

Wilk kominkowy (jeden z pary)
Nazwa „wilk” lub „pies kominkowy” (przyjęła się nazwa „wilk kominkowy”) pochodzi z języka angielskiego i francuskiego. Najczęściej wykorzystywanym materiałem do wyrobu wilków kominkowych było żelazo kute, choć pod koniec XVII wieku zdarzało się srebro a później brąz, często złocony.  Formy wilków zmieniały się wraz z obowiązującą modą i stylem, od bardzo prostych do bardzo dekoracyjnych. Omawiany wilk kominkowy pochodzi  z kolekcji Potockich, wykonany jest z żelaza, część ozdobna z brązu złoconego i  pochodzi z XIX wieku. Składa się z żelaznego rusztu w kształcie prostokąta, wspartego na czterech prostych nóżkach i z części dekoracyjnej (po obu stronach rusztu). Dekoracja ażurowa, w stylu neorokoka składająca się z wolut i liści akantu. Neorokoko jest jednym ze stylów historycznych. Styl ten nazwany „ drugim rokokiem” pojawił się około 1840 roku. Pierwotnie dominował w sztukach plastycznych-  powstają wtedy wnętrza nawiązujące do XVIII wieku z ich wyposażeniem stylizowanym na epokę. Od połowy XIX wieku moda na neorokoko pojawiła się w malarstwie i budowlach z dekoracją neorokokową by około roku 1900 już jako „trzecie rokoko” dominować w rzemiośle artystycznym. Omawiane wilki są eksponowane na Korytarzu Zachodnim I p zamku.

Przemysław Kucia