Palimpsest

Hanna Nowicka-Grochal (1961– ) urodziła się w Szczecinie, dyplom z malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku uzyskała w 1987 r. Swoją artystyczną karierę na ponad 25 lat związała z Trójmiastem i z gdańską ASP. Od roku 2013, w którym przyjęła zaproszenie do współtworzenia katedry malarstwa w Akademii Sztuki w Szczecinie jest zaangażowana w rozwój szczecińskiej uczelni.

Palimpsest – monumentalny malarski tryptyk artystki, powstał rok po ukończeniu przez artystkę studiów malarskich. W komentarzu odautorskim, Nowicka podkreśla, że jest to jedna z fundamentalnych dla jej twórczości realizacji. Praca, będąca efektem autorefleksji, poszukiwania własnego stylu obrazowania i osobistej, dojrzałej artystycznej wypowiedzi stała się symbolicznym i rzeczywistym uwolnieniem się od inspirujących, choć nie własnych, kodów malarskich przyswojonych w toku artystycznej edukacji. Artystka zaufała intuicji i instynktowi w wypowiedzeniu własnego „ja”, poszukując go w swojej autobiografii i pamięci. Wątki te stały się odtąd wiodącym tematem jej dynamicznie rozwijającej się twórczości, w której szybko przekroczyła wąsko rozumiane granice malarskiego medium, tworząc w kolejnych latach obok obrazów również obiekty, instalacje, filmy i instalacje wideo.

Ze względu na metody pracy polegające na balansowaniu pomiędzy artystycznymi mediami, Palimpsest, ma pierwszorzędne znaczenie dla dorobku artystycznego Nowickiej. Tryptyk powstał na nietypowym tworzywie – trzech zużytych szkolnych tablicach, przechowywanych na strychu szkoły podstawowej artystki, pamiętających czas, gdy była tam uczennicą. Będąc i obrazem, i obiektem w synergiczny sposób łączy potencjał ich obu, stanowiąc ważny etap w rozwoju charakterystycznej dla artystki intermedialnej metody pracy.

Tytuł dzieła odsyła do jego wielowarstwowej struktury, o której Nowicka pisze: „Na materialność tych tablic z ich zapisaną pamięcią, co było dla mnie bardzo istotne, naniosłam –  prawdopodobnie jeszcze raz –  swój ślad, ale z użyciem nowego już języka, którym się posługiwałam używając farby olejnej i wcieranego w nią węgla. Tak jak w palimpseście, powstały relacje między zatartymi przez czas znakami, rysami i spękaniami, a powtórnym użyciem przeze mnie tablic i ich nowym odczytaniem.”

Magdalena Lewoc