Flakonik hialitowy z zatyczką

Niewielki, szklany flakonik z zatyczką. Naczynie zostało wytworzone przez wdmuchiwanie do formy, która nadała bańce szkła wstępny kształt. Takie wyroby – o kształtach uzyskiwanych z form i często dodatkowo wzbogacanych szlifowaniem i rytowaniem, tworzone z grubościennego, kolorowego szkła były w XIX wieku bardzo modne. Pojawiło się wówczas wiele nowych kolorów i odcieni masy szklanej. Wśród nich także szkła nieprzezroczyste, często o zmieszanych odcieniach czy kolorach, dzięki którym przypominały kamienie. Właśnie z takiej masy – o odcieniach ciemnej i jasnej czerwieni został wykonany wilanowski flakonik. Czerwony hialit – bo tak najczęściej nazywano ten materiał – został wynaleziony przez Georga Franza Augusta Longuevala, hrabiego Buquoy (1781-1851). Był on matematykiem, fizykiem, chemikiem i filozofem, a także właścicielem kilku hut szkła. Nazwa – hialit - inspirowana greckim słowem oznaczającym szkło („hyalos”) została mu nadana przez samego twórcę tej nowinki technologicznej. W 1817 roku powstał hialit o głębokiej, czarnej barwie, a dwa lata później także w kolorze czerwonym. Recepturę później udoskonalano, dodając smugi w innych odcieniach, tak by wyroby bardziej przypominały czerwone kamienie takie jak chalcedon czy karneol. Gotowe naczynie zostało dodatkowo ozdobione w technice złocenia. Taka dekoracja jest dosyć rzadko spotykana na przedmiotach wykonanych z czerwonego hialitu. Widać, że została ona wykonana pewną ręką doświadczonego malarza – linie są bardzo cienkie i precyzyjne. Z biegiem lat złocenie uległo jednak znacznemu przetarciu.

Wyroby z czarnego i czerwonego hialitu były bardzo modne począwszy od ich czasu wynalezienia. Moda na nie trwała jednak stosunkowo krótko – mniej więcej do końca lat 40. XIX wieku, później ustąpiły one miejsca innym wyrobom szklarskim.