Wniebowstąpienie Jezusa Chrystusa

Ikonografia przedstawień związanych z biblijnym wydarzeniem wstąpienia Jezusa do niebios rozwijała się od pierwszych wieków chrześcijaństwa w różnorodnych wariantach. Jezus ukazywany bywał na obłoku lub w mandorli unoszonej przez aniołów, w towarzystwie Marii, apostołów, często z ręką wyciągniętą w kierunku manus Dei wyłaniającej się z nieba. Sztuka późnośredniowieczna ograniczyła ukazywanie momentu Wniebowstąpienia do śladów stóp Chrystusa odbitych na skale oraz wpatrzonych w kierunku nieba apostołów i Marii. Dzieło zbawienia zostało wypełnione. Chrystus opuszcza świat materii i wkracza do rzeczywistości nadprzyrodzonej, by zasiąść po prawicy Boga. Jednocześnie, otwierając niebo wyznacza drogę do domu Ojca dla innych. Apostołowie i Maria z nadzieją wpatrują się w niebo. Stanowią również obraz wspólnoty, w której Chrystus obecny będzie nadal pod postacią Eucharystii.

Płaskorzeźba Wniebowstąpienia rozszerza program ikonograficzny ołtarza z Wkryujścia poświęconego głównie tematyce pasyjnej. Jest obrazem zamykającym historię zbawienia. Razem ze sceną Zmartwychwstania i Zesłania Ducha Świętego wprowadza również wątek eklezjologiczny, związany z ukonstytuowaniem się wspólnoty kościoła powszechnego i głównych prawd wiary.

Kompozycja przedstawienia wzorowana jest na rycinie Hansa Schäufeleina, niemieckiego rytownika i malarza, który pracował w warsztatach Dürera i Hansa Holbeina Starszego. Drzeworyt jest częścią cyklu graficznego opublikowanego w 1507 roku w książce „Liber Passionis” wydanej przez Ulricha Pindera w Norymberdze.

Kinga Krasnodębska