Głowa

Djenne-Jeno położone w wewnętrznej delcie Nigru we współczesnym Mali należało do pierwszych ośrodków wczesnomiejskich Afryki Subsaharyjskiej. Założono je w III wieku BC. Był to region bogaty w żyzne gleby i wody obfitujące w ryby, co z pewnością przyczyniło się do stałego powiększania się starożytnej osady oraz osiedlania się w niej coraz większej liczby ludzi. Początkowo mieszkańcy Djenne-Jeno zajmowali się głównie uprawą ryżu afrykańskiego, hodowlą bydła oraz rybołówstwem. Z czasem miasto wykształciło wybitnych specjalistów trudniących się obróbką żelaza i gliny. Rozkwit miasta przypada na VI–IX wiek. Liczba mieszkańców oscylowała wówczas nawet w granicach 20 tysięcy. Pomyślny rozwój zapewniało m.in. położenie na szlaku handlowym pomiędzy Saharą a ziemiami na południe od rzeki Niger. Lokalne produkty, w tym suszone ryby, ryż, wyroby z żelaza oraz ceramikę wymieniano m.in. na kamień, miedź, sól, szklane paciorki czy złoto. Djenne-Jeno porzucono z niewyjaśnionych przyczyn w XIV wieku. Niektórzy specjaliści uważają, że było to spowodowane pojawieniem się w tym regionie nowej religii – islamu, ale nie można wykluczyć, że przyczyną opuszczenia starego Djenne mogła być stale powiększająca się populacja lub przeniesienie handlu do sąsiedniego, średniowiecznego Djenne. W 1988 roku Djenne-Jeno zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Katarzyna Findlik-Gawron