Flakonik hialitowy z zatyczką

Niewielki flakonik z zatyczką wykonany ze szkła hialitowego o częściowo zatartej dekoracji w technice złocenia. Naczynie zostało wytworzone przez wdmuchiwanie do formy, która nadała bańce szkła wstępny kształt. Tego typu wyroby – o kształtach uzyskiwanych z form i często dodatkowo wzbogacanych szlifowaniem i rytowaniem, tworzone z grubościennego, kolorowego szkła były w XIX wieku bardzo modne. Pojawiło się wówczas wiele nowych kolorów i odcieni masy szklanej – w tym całkowicie nieprzezroczysta czerń – uznana szybko za wyjątkowo elegancką i bardzo pożądana. Naczynia wykonane z tego materiału – w tym wilanowski flakonik – bardzo często zdobiono w technice złocenia, wyglądającej efektownie na czarnej powierzchni oraz upodabniającej przedmioty do wyrobów z dalekowschodniej laki. Na powierzchni wilanowskiego flakonika także pojawiają się złocenia – są to motywy roślinne oraz owady. Górną część naczynia (przy wlewie) oraz jego zatyczkę pozłocono w całości.

Czarne, nieprzezroczyste szkło, z jakiego wykonany jest wazon, zostało wynalezione w XIX wieku przez Georga Franza Augusta Longuevala, hrabiego Buquoy (1781-1851). Był on matematykiem, fizykiem, chemikiem i filozofem, a także właścicielem kilku hut szkła. Nazwa – hialit - inspirowana greckim słowem oznaczającym szkło („hyalos”) została mu nadana przez samego twórcę tej nowinki technologicznej. Została ona wprowadzona do produkcji w 1817 roku. Dzięki swojemu niezwykłemu kolorowi wyroby z niej, takie jak filiżanki, flakoniki, wazony, pojemniki na herbatę czy świeczniki szybko stały się towarem modnym i pożądanym. Moda na hiality trwała jednak stosunkowo krótko – mniej więcej do końca lat 40. XIX wieku, później ustąpiły one miejsca innym wyrobom szklarskim (głównie szkłom barwionym w masie na inne kolory), choć dalej pojawiały się na rynku.