Czepek

Prezentowane nakrycie głowy, noszone przez kobiety zamężne do stroju świątecznego, zostało uszyte przez krawcową i wyhaftowane przez zawodową hafciarkę. Pochodzi z okolic Łukowa, powstało pod koniec XIX wieku. Składa się z trzech części: główki w kształcie prostokąta zaokrąglonego przy dłuższych krawędziach – zakładany był na czubek głowy, i dwóch szarf, które służyły do przywiązania półczepca pod brodą na ozdobną kokardę. Każdy z elementów wykonany jest z fabrycznego tiulu i ozdobiony białym haftem maszynowym oraz odręcznym w motywy roślinne. Najintensywniejsze wzory umieszczano w najlepiej wyeksponowanych miejscach, czyli w środkowej części główki w formie wianka z pojedynczych gałązek z listkami, które na końcach mają drobny kwiat. Takie same gałązki odchodzą pasowo na boki. Podobne zdobienie umieszczono w dolnej części szarf, ale jest bardziej wydłużone i dodatkowo wprowadzono tam motyw drobnych pojedynczych kwiatków wykonanych ściegiem dziurkowanym. Tym samym ściegiem ozdobiono wewnętrzną część wianków. Krawędzie główki są dodatkowo obszyte podwójną marszczoną koronką fabryczną, a szarfy ozdobnie wycięte na brzegach w ząbki i obszyte białą nicią.

Tego typu nakrycia głowy w strojach ludowych na Lubelszczyźnie przyszły z mody mieszczańskiej i rozpowszechniły się pod koniec XIX wieku. Wyparły tym samym pełne czepki, które bywały dodatkowo okrywane chustą. Półczepki nosiły starsze kobiety w północno-zachodniej i zachodniej części województwa lubelskiego do okresu międzywojennego, czyli do czasu, kiedy zaniechano w tych okolicach noszenia strojów ludowych.