Pojemnik na musztardę

Musztarda jako przyprawa o właściwościach leczniczych, zwłaszcza łagodzących dolegliwości reumatyczne, działająca antybakteryjnie oraz wpływająca na prawidłowe trawienie, znana była już w starożytnym Rzymie. Przez stulecia receptury jej tworzenia ulegały zmianom, lecz niezmiennie podstawowym składnikiem były nasiona gorczycy. Z czasem musztardę zaczęto traktować jako sos poprawiający smak dań, szczególnie mięsnych. Obecnie jest jednym z popularniejszych dodatków, a jej główna produkcja odbywa się w Europie.

Przed wojną musztardę, jak większość produktów spożywczych, przechowywano w łatwo dostępnych i higienicznych szklanych lub ceramicznych pojemnikach. Nie wchodziły w reakcję z jedzeniem, nie wchłaniały zapachów oraz kolorów, a przede wszystkim nie wpływały na smak przechowywanej w nich żywności. Do ich produkcji oprócz szkła wykorzystywano głównie porcelit, będący rodzajem białej lub kremowej, szkliwionej ceramiki, wytwarzanej w podobny sposób jak porcelana, lecz z gorszych jakościowo surowców. Porcelit po wypaleniu staje się materiałem nieprzesiąkliwym, wytrzymałym i twardym, idealnie nadającym się na przechowywanie potraw.

Okazały, porcelitowy pojemnik do przechowywania musztardy z bogatą dekoracją roślinną, wyposażony w metalowy dozownik przeznaczony był do użytku najprawdopodobniej w lokalach gastronomicznych o czym świadczą jego rozmiary oraz duży napis reklamujący producenta. Wytwórcą aromatycznego sosu, bez substytutów i barwników była szczecińska fabryka musztardy i octu spirytusowego Müller & Bolle, której siedziba znajdowała się na Łasztowni, na ulicy Große Lastadie (obecnie ul. Energetyków). 

Małgorzata Peszko