![S/G/699/ML S/G/699/ML - Widok pałacu Czartoryskich wśród rozległego pejzażu łachy wiślanej. Na pierwszym planie pas rzeki, nad brzegiem spacerująca para, po prawej, na wodzie łódka z grupą pasażerów. Na drugim planie część założenia parkowego - tzw. Ogród dolny z bogatym drzewostanem. Przy lewej krawędzi altanka - Domek Chiński. Ponad kępami drzew, w głębi na osi tylna elewacja zbudowanego nad zboczem skarpy pałacu. Założenie z narożnymi alkierzami i przewyższającym całość ryzalitem w centrum. Z przodu, na obmurowanym zboczu taras z balustradą. W górnej partii kompozycji szeroki pas nieba. Przedstawienie szczegółowe, modelowane miękkimi, roztartymi smugami.](/brepo/panel_repo/2022/04/14/h4wjwr/contain-360-1000-max-s-g-699-ml-001.jpg)
Widok Pałacu J.O.Xiążąt Czartoryskich w Puławach
Muzeum Narodowe w Lublinie
Jest częścią kolekcji: Lubliniana. Malarskie widoki Lublina i Lubelszczyzny (XVII – początek XX wieku)
Pałac puławski, uznawany w XVII i XVIII wieku za jedną z najwspanialszych rezydencji Rzeczypospolitej, po przebudowach dokonywanych od lat 40. XIX wieku utracił częściowo walory artystyczne. Pierwszą rezydencję w Puławach wzniósł Stanisław Herakliusz Lubomirski w latach 1671–1679. Była to zaprojektowana przez Tylmana z Gameren barokowa siedziba wzorowana na włoskiej villa rustica i ówczesnych pseudowarownych pałacach francuskich. François P. Daleyrac, francuski dworzanin króla Jana III Sobieskiego, tak ją zapamiętał: „Za Wisłą w tej stronie leży ładna wioseczka u stóp góry ozdobionej u szczytu pałacykiem w stylu włoskim pięknej struktury, o wspaniałych przedsionkach, marmurowych ornamentach, z salonem urządzonym przepysznie. […] Domek ten jest niezaprzeczenie najpiękniejszym okazem nowszej architektury w Polsce”. Rezydencja puławska Lubomirskiego przeszła drogą wiana w ręce Sieniawskich i Czartoryskich, przez których była odbudowywana i upiększana, zwłaszcza po zniszczeniach szwedzkich w 1706 i rosyjskich w 1794 roku. Wybitni twórcy, tacy jak Jan Zygmunt Deybel, Juste-Aurèle Meissonnier, czy Christian Piotr Aigner, uczynili z niej wspaniałą rezydencję magnacką.
Adam Lerue i Julian Cegliński w „Albumie Lubelskie” pokazali pałac od strony łachy. Takie ujęcie budowli przedstawił także w roku 1875 w „Kurierze Warszawskim” Bolesław Prus: „[...] najpiękniej wygląda stąd pałac. Wyobraźcie sobie łachę obsadzoną tatarakiem i wikliną, zasypaną okrągłymi liśćmi i żółtymi kwiatami lilii wodnych. Za łachą trawnik przecięty dwiema ścieżkami, a dalej zielony, czysty, kilkadziesiąt stóp wysoki wzgórek. Po obu stronach jego literalnie bałwanią się tłumy drzew, a na szczycie wznosi się korpus pałacu wyłożony szarawym piaskowcem. Front ten bez drzwi i dwupiętrowy, ozdobiony wielkimi oknami, ma po bokach dwie wieże czworokątne, a na środku sześciokątną, wsuniętą w głąb gmachu tak, że tylko trzy jej ściany wybiegają naprzód. Wygląda to, jakby średniowieczny zamek tonął i rozpływał się w nowożytnym pałacu”. Opis Prusa odnosi się do wyglądu elewacji południowej po przebudowie dokonanej w latach 1840–1842 przez Józefa Góreckiego i zapewne przez Juliana Ankiewicza w latach 1859–1861. Litografia Lerue/Ceglińskiego z 1859 roku nie uwzględnia przebudowy Góreckiego, natomiast pokazuje pałac z czasów Izabeli i Adama Kazimierza Czartoryskich.
Renata Bartnik
Autor / wytwórca
Wymiary
cały obiekt: wysokość: 26.5 cm, szerokość: 35.8 cm
Rodzaj obiektu
grafika
Technika
litografia
Tworzywo / materiał
papier
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
Muzeum Narodowe w Lublinie
1857
Muzeum Narodowe w Lublinie
1855 — 1860
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna