Ornamentowane naczynie typu D (Łosiński, Rogosz)

Naczynie z Mścięcina to typowy przykład garnka wylepionego z wałeczków gliny i następnie częściowo, w górnej części, obtaczanego na kole garncarskim. W badaniach nad ceramiką wczesnośredniowieczną, zachowaną najczęściej we fragmentach, stosowane są różne kryteria. Podstawowym jest technika wykonania. Zgodnie z tym kryterium naczynia można podzielić na wylepione w całości bez użycia koła garncarskiego, częściowo obtaczane i całkowicie toczone. Wyroby garncarskie różnią się między sobą wielkością i kształtem, rodzajem masy garncarskiej, dekoracją powierzchni i funkcją. Wśród naczyń pomorskich datowanych na wczesne fazy średniowiecza wyróżniono w sumie 18 typów dzielonych następnie na rodziny. Dla archeologów, ustalających wiek naczyń szczególne znaczenie mają górne części, zwłaszcza różnice w ukształtowaniu brzegów i ich krawędzi. Dzięki szczegółowym studiom kilku pokoleń badaczy udało się wypracować spójny system, pozwalający na prześledzenie zmian zachodzących garncarstwie pomorskim na przestrzeni kilku stuleci określanych jako wczesne średniowiecze, tj. w VI – 1. połowie XIII stulecia. Garnek z osady w Mścięcinie jest dwustożkowaty, ma charakterystycznie wychyloną na zewnątrz krawędź brzegu i łagodne wydęcie w 2/3 wysokości. Tego typu naczynia, częściowo obtaczane na kole garncarskim, na Pomorzu można datować na początek IX do końca XI wieku.

Grzegorz Durdyń