O. T. | bez tytułu

Obraz Romana Lipskiego (ur. 1969) „bez tytułu” (2009) został zakupiony do kolekcji Muzeum Narodowego w Szczecinie w 2014 roku. Pochodzi z okresu, w którym artysta wypracował charakterystyczny styl malarski i zyskał rozpoznawalność na międzynarodowej scenie artystycznej. Lipski od 1989 roku mieszka w Berlinie. Jest przykładem samorodnego talentu. To w przeważającej mierze samouk, absolwent Technikum Mechanicznego w Nowym Dworze Gdańskim, który w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku uczęszczał na kursy malarskie w berlińskich prywatnych szkołach artystycznych, terminując jednocześnie u znanego artysty – Maxa Neumanna. Malarska kariera Lipskiego rozwinęła się szybko i błyskotliwie. Pierwszym, istotnym wydarzeniem był udział artysty w szczecińskim Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w 2004 roku, do którego za namową przyjaciół zgłosił kilka swoich prac. Zostały one docenione przez krytykę artystyczną, a nikomu wówczas nieznanego malarza uznano za jednego z najbardziej obiecujących artystów młodego pokolenia. Niedługo potem nastąpił kolejny przełom. Lipskiego dostrzegł Erich Marx – jeden z najpoważniejszych niemieckich kolekcjonerów sztuki. Kilka obrazów Lipskiego zasiliło wówczas jego kolekcję. Wkrótce potem obrazy Lipskiego trafiły do licznych publicznych i prywatnych zbiorów głównie w Europie, ale również w Stanach Zjednoczonych i Chinach. Obraz z kolekcji szczecińskiej pochodzi z okresu, w którym częstym tematem, po który sięgał artysta były podmiejskie industrialne pejzaże. Tworzone w tym czasie obrazy to malarsko przetworzone fotografie wykonane podczas licznych podróży, w tym do Polski. Lipski konsekwentnie nie nadawał obrazom tytułów i nie łączył ich z konkretnymi miejscami na mapie. Jego celem było raczej odtworzenie poetyki miejsca. W obrazach malowanych w pierwszej dekadzie XXI wieku osiągał to posługując się zaskakującym sposobem kadrowania obrazu, statyczną kompozycją, świadomie zredukowaną, mroczną paletą barw. Dzięki tym zabiegom jego obrazy zyskiwały tajemniczą, melancholijną i niepokojącą aurę.

Magdalena Lewoc