Czepek

Czepiec perkalowy pochodzi z miejscowości Drelów, był zakładany do stroju odświętnego radzyńskiego. Został wykonany przez Aleksandrę Baniosz w około 1933 roku. Główna część tego kobiecego nakrycia głowy jest uszyta z czerwonego wzorzystego perkalu. Składa się z otoka, który od wewnątrz jest podszyty płótnem lnianym (długość 24 cm, szerokość 26 cm), oraz główki, wszytej w otok. Na styku połączenia tych dwóch elementów, na środku (nad czołem) główka jest przymarszczona, a z tyłu zebrana i związana na kokardę wstążką w kolorze zielonym. Otok w dolnej części jest obszyty tiulową podwójną falbanką ułożoną w drobne fałdki. Na falbance w górnej części naszyto zieloną krepinę.

Ta forma nakrycia głowy była noszona tylko przez mężatki, pierwszy raz nakładano ją pannie młodej w trakcie wesela, podczas obrzędu oczepin. Wówczas starościna zdejmowała jej wianek lub welon i nakładała czepiec. Był to moment bardzo uroczysty, w którym w symboliczny sposób gospodynie wprowadzały pannę młodą do grona kobiet zamężnych, od tego dnia kobieta nie mogła już wyjść z domu bez nakrycia głowy, był to znak rozpoznawczy mężatki. Czepce różniły się materiałem i zdobieniami, sam krój był modyfikowany w mniejszym stopniu. Lepsza jakość użytej tkaniny i zastosowanej pasmanterii świadczyły o zamożności właścicielki. Zazwyczaj był szyty przez wykwalifikowane krawcowe lub czepkarki małomiasteczkowe, które zajmowały się także ich praniem i układaniem.