Zydel

Zydel w typie włoskiego sgabello wsparty na dwóch szerokich podporach w formie płaskorzeźbionych płycin. Płyciny są u góry węższe, i przybierają formę wysokiego pasa kimationu. Niżej rozszerzają się w kształt pary odwróconych spływów wolutowych pokrytych ornamentem cekinowym, rozdzielonych liściem akantu, a poniżej niego – rollwerkowym kartuszem z owalnym kaboszonem pośrodku. Dalej znów zwężają się i są wsparte na profilowanym cokoliku. Poniżej niego deski ponownie się rozszerzają i rozdzielają na dwie nóżki zbudowane z jońskich ślimacznic wspartych na plincie, wyłamanej pośrodku ku górze w kształt siodłatego łuku. Siedzisko jest ośmioboczne, pośrodku dekorowane wklęsłą okrągłą płyciną o profilowanych krawędziach, na czołowych krawędziach ozdobione pasem płaskorzeźbionego ornamentu kimationowego. Obie podpory zydla połączone są pod siedziskiem za pomocą dwóch równoległych wsporników o faliście wygiętej dolnej krawędzi. Deska oparcia została wpuszczona w siedzisko i połączona za pomocą klinów. Jej kształt nawiązuje do formy wazonu z pokrywą. Środkowa część ujęta jest w rozchylone ku górze woluty i wypełniona płaskorzeźbionym maszkaronem, a zwieńczenie skomponowane jest z dwóch związanych u góry ceownic wydzielających trójkątny szczycik pod którym znajduje się pas wydłużonych wolich oczu.

Mebel formą i dekoracją nawiązuje do stylu późnorenesansowego, co w dziewiętnastym wieku było jednym z przejawów tzw. nurtu historycznego, odwołującego się do estetyki minionych epok. Meble w podobnym stylu za czasów Augusta i Aleksandry Potockich zdobiły liczne wilanowskie wnętrza, szczególnie te o przeznaczeniu ekspozycyjnym lub bibliotecznym, takie jak np. Galeria Obrazów zwana Muzeum, co można zobaczyć na rycinach opublikowanych w albumie Hipolita Skimborowicza i Wojciecha Gersona z 1877 roku pt. Willanów: Album: Zbiór widoków i pamiątek oraz kopje z obrazów Galeryi Willanowskiej…

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od osoby prywatnej w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.