Parawan - chinoiserie

Parawan czteroskrzydłowy z drewna malowanego na czarno, skrajne prawe skrzydło zachowane fragmentarycznie. Skrzydła prostokątne, dwudzielne, złożone z par kwater: górnych, nieco niższych, pierwotnie przeszklonych a obecnie pustych, oraz dolnych, wyższych, z wypełnieniem z paneli pokrytych laką orientalną, naprzemiennie z przedstawieniami górzystych pejzaży z krętymi drogami i sztafażami z postaci konnych łuczników, oraz przedstawieniami ptaków na kwitnących krzewach peonii. Panele obwiedzione są czarno-złotą geometryczną bordiurą w której wydzielono podłużne, owalne pola z motywami roślinnymi oraz stylizowanymi smokami, zaś środkowe przedstawienia na czarnym tle wykonane zostały laką barwną, w kolorach czerwieni, zieleni i złota. Rewersy paneli pokryte zostały znakami pisma chińskiego (lub stylizowanymi na takie), rozrzuconymi swobodnie na całej przestrzeni płycin, w szerokiej złotej ramie. Kwatery górne i dolne rozdzielone listwami z wydzielonymi wąskimi płycinami. Krawędzie ramiaków od strony środkowej obwiedzione profilowaną listwą z żółtego metalu, zaś lica obwiedzione przy krawędziach inkrustowaną żyłką. Nóżki o proste, od strony osi paneli uformowane wykrojowo, gładko przechodzące w dolny ramiak.

Stylistyka dekoracji malarskiej paneli oraz technologia ich wykonania sugerują, że są to chińskie wyroby eksportowe z przełomu XVIII i XIX wieku, obficie przywożone wówczas do Europy i używane do wyrobu mebli i innych elementów wystroju wnętrz. Z zachowanych materiałów archiwalnych wiadomo, że Stanisław Kostka Potocki podczas swojej podróży do Paryża i Bajonny w 1808 roku zakupił miedzy innymi 12 paneli lakowych, użytych później do wyrobu dwóch par szaf i jednego parawanu, zachowanych w kolekcji wilanowskiej.

Parawan powstał przed 1810 rokiem, kiedy został poddany pierwszej renowacji. Wraz z parą szaf Wil.2740 i Wil.2741 stanowi fragment wyposażenia Przedpokoju na I piętrze korpusu pałacu wilanowskiego, będącego wówczas częścią Pokoi Chińskich urządzonych według koncepcji Stanisława Kostki Potockiego przez Aleksandrę z Lubomirskich Potocką i jej syna Aleksandra, choć mogły też zostać wykonane wcześniej, za życia Stanisława Kostki. Apartament chiński nie miał funkcji mieszkalnej, a stanowił oprawę dla ekspozycji kolekcji sztuki i rzemiosła Dalekiego Wschodu.