Stół typu `nanban`

Stół typu nanban z kolekcji wilanowskiej jest największym spośród wszystkich znanych tego typu stołów na całym świecie. Na jego konstrukcję składa się duży blat wsparty na czterech wysokich nogach zakończonych esownicami, połączonych krzyżakiem. Cechą charakteryzującą przedmioty w stylu nanban jest szczelne wypełnienie ich powierzchni bogatą ornamentyką. Podobnie jest w przypadku tego stołu - wszystkie elementy mebla są niezwykle bogato zdobione. Do jego dekoracji użyto laki, masy perłowej, srebra i złota. Zdobienia przedstawiają różnorodne gatunki fauny i flory.

Styl nanban rozkwitał przez niemal stulecie począwszy od 1542 lub 1543 roku, kiedy do Japonii po raz pierwszy przyjechali Portugalczycy. Pierwsze przedmioty wykonane dla Europejczyków związane były z kultem chrześcijańskim. Zamawiali je jezuici prowadzący misje na terenie Japonii. W ten sposób rozpoczęła się wymiana kulturowa i handlowa między Japonią a Portugalią. Późniejsze wyroby przeznaczone na rynek europejski wynikały z zainteresowania egzotyczną estetyką dalekowschodnią.

Przedmioty dekorowane laką japońską były traktowane jako niezwykle drogocenne i luksusowe. Wynikało to między innymi z technologii pozyskiwania laki. Japońskie drzewa lakowe musiały mieć minimum 10 lat, by można było rozpocząć zbiór. Po uzyskaniu niewielkiej ilości żywicy drzewo obumierało. Następnie samo dekorowanie laką było skomplikowane. Przedmioty pokrywano wieloma warstwami laki, a każda z nich musiała być cienko nałożona i później dokładnie szlifowana.

Nie jest znana proweniencja stołu w kolekcji wilanowskiej. Pierwsze zapisy dotyczące tego mebla pojawiają się w inwentarzu pałacowym z 1867 r. Ten niezwykły stół zdobił dawne Pokoje Chińskie na piętrze korpusu pałacu zaprojektowane przez Stanisława Kostkę Potockiego. Pojawił się tam jednak najpewniej za sprawą jego wnuka, czyli Augusta Potockiego.