![MNS/AF/6316 lalka teatralna: Tubabu Cè Kun - Ujęcie z przodu. Drewniane popiersie mężczyzny. Głowa owalna, zwężająca się ku dołowi. Zaznaczone krótkie włosy z falistą grzywką, pomalowane na czarno. Twarz i szyja pomalowane na blado-różowy, cielisty kolor. Zaznaczone czarne, łukowate brwi, migdałowe, wyrzeźbione oczy z powiekami i czarnym cienkim obramowaniem, z czarną okrągłą źrenicą w środku. Nos wąski, długi, usta lekko wypukłe, pomalowane na kolor cielisty. Szyja wąska, długa, rozszerzająca się ku dołowi.](/brepo/panel_repo/2022/04/07/60mpjh/contain-360-1000-max-mns-af-6316-arek4374-public-ii-ppp.jpg)
Lalka teatralna Tubabu Cè Kun
między 1901 — 1950
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Jest częścią kolekcji: Lalki z teatru sogo bò
Lalka teatralna (marionnette) mocowana do stelaża okrytego tkaninami, pod którym ukrywa się lalkarz-animator jest elementem tradycji teatralnej Sogo bò, występującej w regionie Ségou, w południowo centralnej części Republiki Mali. Nazwę Tubabu Cè Kun, tłumaczy się dosłownie jako „głowa białego mężczyzny”. Wyobraża przedstawiciela francuskich władz kolonialnych. Została znaleziona w miejscowości Koulikoroba przez znanego i cenionego malijskiego lalkarza Yaye Coulibaly’ego. Zgodnie z jego informacjami lalka nazywana była też „władcą buszu”, co miało podkreślać ogromną władzę administracyjną przedstawianej postaci.
Lalka użytkowana była przez rybaków Somono, mieszkających wzdłuż brzegów rzeki Niger w Mali. Przynależą oni do rolniczych Bamanów, ale ze względu na wykonywaną profesję stali się odrębną grupą. Przedstawienia Sogo bò nie są związane z jedną grupą etniczną. Jest to widowisko regionalne, panetniczne, z którego mieszkańcy okolic Segou są bardzo dumni.
Najstarsze lalki wykonywane jeszcze przez twórców tej tradycji, czyli rybaków Bozo przygotowywane były z trawy i tkanin. Obecnie w większości przedstawień występują drewniane, które zostały wprowadzone przez rolników Bamana. Zarówno rolnicze, jak i rybackie przedstawienia mają bardzo podobną strukturę. Widowisko składa się z szeregu odrębnych scen z występami lalek, które przerywane są krótkimi sekwencjami pieśni i tańca. Pomiędzy nimi pojawiają się akrobaci i tancerze. Niekiedy zdarza się, że na scenę wkracza ktoś z publiczności, kto chce podzielić się swoim talentem. Często też nawiązywany jest kontakt pomiędzy artystami a publicznością – lalki zaczepiają widzów, zapraszają do tańca. Brak bariery pomiędzy sceną a publicznością i stała interakcja, w której pozostają artyści i widownia to cechy charakterystyczne afrykańskiego teatru.
Dar Oleńki Darkowskiej-Nidzgorskiej i Denisa Nidzgorskiego-Gordiera.
Ewa Prądzyńska
Inne nazwy
Tubabu Cè Kun
Autor / wytwórca
Wymiary
cały obiekt: wysokość: 24 cm, szerokość: 9.8 cm
Rodzaj obiektu
rzeźba, lalka teatralna
Technika
malowane, techniki snycerskie, ciosane
Tworzywo / materiał
lakier styrenowy, farby akrylowe, drewno
Pochodzenie / sposób pozyskania
darowizna
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Właściciel
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
między 1901 — 1950
Muzeum Narodowe w Szczecinie
między 1951 — 1969
Muzeum Narodowe w Szczecinie
między 1951 — 1988
Muzeum Narodowe w Szczecinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum – Zamek w Łańcucie
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna