Krater dzwonowy

Starożytni Grecy pili wino zmieszane z wodą, a zwyczaj ten wymagał stworzenia odpowiednich naczyń do łączenia obu płynów – kraterów. Za względu na ich rozpowszechnienie istnieje bardzo wiele wariantów tej formy. Są to jednak zawsze pojemniki głębokie, o szerokiej i niskiej szyi (co ułatwiało korzystanie z nich) zwykle na niskiej stopce, z dwoma uchwytami (zwanymi imadłami). Ze względu na ich charakterystyczne kształty wyróżnia się kilka typów kraterów, takich jak: kolumienkowy, wolutowy, kielichowy czy dzwonowaty. Zabytek wilanowski należy do tego ostatniego – najprostszego, a także wykształconego najpóźniej, a jednocześnie najbardziej popularnego na terenach Południowych Włoch, gdzie najprawdopodobniej powstał.

Wilanowskie naczynie ma niską nóżkę i kielichowaty brzusiec z dwoma imadłami (uchwytami). Jego powierzchnię zdobią przedstawienia malowane czerwoną farbą na czerni (uzyskanej za pomocą techniki firnisowania). Po jednej stronie możemy podziwiać młodzieńca ubranego w himation i noszącego wieniec na głowie. Postać stoi zwrócona ku niewielkiemu ołtarzowi. Po stronie drugiej namalowano dziewczynę w chitonie, diademie i naszyjniku. W lewej, wyciągniętej ręce trzyma paterę, a w prawej wieniec. Dekorację uzupełniają popularne w ceramice Starożytnej Grecji motywy – palmety okolone wicią roślinną, namalowane pod uchwytami naczynia.

Technika wykonania naczynia odróżnia je od pozostałych kraterów dzwonowych z kolekcji wilanowskiej – w większości czerwonofigurowych. Na jego powierzchnię nałożono firnis, a dopiero na nim malowano przedstawienia za pomocą czerwonej farby, szczegóły uzupełniając w technice rytowania.