Pojemnik na węgiel

Wiaderko na węgiel to typowy dla XIX wieku pojemnik służący do przechowywania podręcznego zapasu sypkiego opału. Równie często jak formę cylindrycznego wąskiego pojemnika przybierał kształt niski i zaokrąglony od tyłu, zaś od góry i z przodu otwarty oraz zaopatrzony w szeroki, wywinięty ku dołowi wylew, ułatwiający podsypywanie węgla wprost do paleniska. Dwa uchwyty, umiejscowione u góry i z tyłu ułatwiały przechylanie pojemnika. Całość osadzona była na stożkowatej stopie, często przy krawędzi zdobionej.

Omawiany przykład posiada profilowaną krawędź stopy i bielone cyną wnętrze. Dolny uchwyt jest odlany z żeliwa i ma motywy roślinne, podobnie jak dwie małe apliki w rogach górnego wycięcia. Górny uchwyt natomiast, poza bogatą ażurową formą złożonych z podwójnych zwojów akantowej wici, posiada jeszcze toczoną okładkę z białego, mlecznego szkła.

Kiedy w czasach paleolitu człowiek nauczył się używać ognia, musiał znaleźć sposób na poręczne i bezpieczne składowanie opału, nie tylko w pryzmach na dłuższy czas, ale także na bieżące potrzeby. Z czasem wykształciły się różnego rodzaju kosze, skrzynie i coraz bardziej ozdobne pojemniki na drewno. W XIX wieku, wraz z rozwojem pieców węglowych rozpowszechnił się opał sypki, który wymagał innych rozwiązań. Metalowe wiaderko było jednocześnie bezpieczne i wygodne w przenoszeniu, a także wielofunkcyjne - kiedy ogień w palenisku wygasł, kubełka używano także do wygarniania i wynoszenia popiołu.