Stephanie, Łańcut
Fotografia
koniec XIX w.
Muzeum – Zamek w Łańcucie
Jest częścią kolekcji: Sztuka starożytna
Brzuchata amfora z dwoma uchwytami, o zaokrąglonych ramionach i zwężającej się stożkowo ku górze szyjce zakończonej rozchylonym lejkowato wylewem. Kolor powierzchni naczynia nie jest jednolity - zmienia się od pomarańczowego do błyszcząco czarnego.
Wilanowska amfora należy do grupy naczyń określanych przez archeologów terminem „impasto”. Są to wczesne wyroby etruskie, powstające nie na kole garncarskim (jak ogromna większość późniejszej ceramiki antycznej), a tworzone z ręki. Ich kształty nie są wobec tego idealnie regularne, jest tak także w przypadku amforki. Naczynia te powstawały z gliny słabo oczyszczonej, lub nieoczyszczonej wcale, co wpływało na ich jakość i wygląd powierzchni (bardziej szorstkiej i z drobinkami). Często ich dekorację wykonywano w technice rytowania lub odciskania, a dużo rzadziej spotkać można egzemplarze malowane. Ich kolor uzyskiwano przez wypał redukcyjny (bez dostępu tlenu), dzięki czemu powierzchnia przybierała ciemną barwę. Jednak nie była ona doskonale czarna, jak w późniejszych naczyniach zwanych „bucchero nero”. Spowodowane było to niedoskonałościami w konstrukcji pieca. Dopiero na początku VII w. p.n.e. zaczęły powstawać naczynia z materiału lepiej oczyszczonego, a także wypalanego w piecach pozwalających na precyzyjniejszą kontrolę nad temperaturą i dostępem tlenu. Od tego czasu powoli zaczęły się pojawiać naczynia wykonywane w technice „bucchero nero” także obecne w wilanowskiej kolekcji.
Autor / wytwórca
Rodzaj obiektu
naczynie użytkowe...
Technika
impasto
Tworzywo / materiał
glina
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Właściciel
Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
koniec XIX w.
Muzeum – Zamek w Łańcucie
XIX wiek
Muzeum – Zamek w Łańcucie
XIX wiek
Muzeum – Zamek w Łańcucie
odkryj ten TEMAT
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna