Kanapa

Niewielka kanapa na czterech nogach o przekroju kwadratowym, z prostokątnym siedziskiem o zaokrąglonych tylnych rogach. Przednie nogi zakończone u dołu mosiężnymi sabotami w kształcie lwich łap, u góry z lekko wygięte i wywinięte do środka w kształt przypominający wolutę. U ich nasady, wsparte na wolutach, znajdują się pełnoplastyczne, uskrzydlone mosiężne głowy lwów podtrzymujące poręcze. Na nogach pod lwimi głowami nakładane płaskie metalowe motywy roślinne w formie wydłużonej palmety z sześcioma parami zwiniętych listków. Z boku nóg na wolutach nakładane metalowe rozety od których odchodzą spiralnie zwinięte cienkie wici roślinne, na zakończeniu rozwijające się w kształt dzwonka, pod którym znajduje się muszla z dwiema wolutami i kampanula z siedmiolistną gałązką. Tylne nogi gładkie, ustawione węziej niż przednie, lekko odgięte ku tyłowi. Carga pod siedziskiem wąska, prosta, gładka. Proste oparcie delikatnym łukiem przechodzi w nieco niższe proste poręcze, wsparte na głowach lwów. Górny ramiak oparcia zdobiony intarsjowanym pasem dekoracji o motywach roślinnych wici i kwiatów. Siedzisko, oparcie oraz boki tapicerowane, obite zielonozłotym adamaszkiem z motywem parzystych pasków.

Kanapa stanowi element kompletu mebli salonowych, na który składa się poza nią stół (Wil.4020), dwa fotele (Wil.4022, Wil.4023) i cztery krzesła (Wil.4024–Wil.4027). Mebel stanowi przykład estetyki empirowej, charakterystycznej dla początku XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych. Styl ten przejawiał się w zamiłowaniu do mebli o prostych kształtach i masywnych proporcjach, często fornirowanych drewnem mahoniowym, którego ciepła, intensywna barwa podkreślała złoty kolor brązowych lub mosiężnych okuć, często złoconych.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od osoby prywatnej w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.